Lady Dynamite, komedia Netflix, której premiera odbyła się w zeszłym tygodniu, wydaje się bardzo podobna do dziesiątek komediowych, pół-autobiograficznych seriali komediowych. Programy takie jak Seinfeld, Louie, Curb Your Enthusiasm, a nawet inna komedia Netflixa, Master of None, działają w oparciu o podstawowe założenie, jakim jest adaptacja prawdziwych doświadczeń ich gwiazd i stand-up w fikcyjne i często zabawne życie.
Właśnie tak Lady Dynamite podchodzi do życia swojej gwiazdy, komik Marii Bamford. Seria bada trzy różne okresy z życia Marii, skupiając się na tym, co jest zabawne w tej sytuacji, czy to przesłuchanie, pierwsza randka, czy najgorsze cierpienie z powodu depresji. Jednak w przeciwieństwie do poprzednich seriali komediowych, w których występowali komicy, Lady Dynamite w równym stopniu wykorzystuje absurdalność seriali takich jak Arrested Development i, w mniejszym stopniu, South Park, co nie jest wcale takie zaskakujące, biorąc pod uwagę Mitcha Hurowitza z Arrested oraz częstą współpracowniczkę Treya Park i Matta Stone'a, Pam Brady. twórcy. I to właśnie w tej chęci do pracy poza typowym sitcomem, Lady Dynamite błyszczy, łącząc głęboko osobiste z sytuacjami, które są wręcz surrealistyczne.
Lady Dynamite bada trzy okresy z życia Marii - przeszłość, w której Maria szuka hollywoodzkiego sukcesu kosztem własnego dobrego samopoczucia, kierując swoją manię na lukratywny występ jako rzecznik handlowy dużego supermarketu; Duluth, gdzie Maria przeprowadziła się do domu z rodzicami i jest leczona z powodu samobójczej depresji; i Teraźniejszość, gdzie Maria przenosi się do Los Angeles i powoli zaczyna odkrywać swoje możliwości zarówno w pracy, jak i w miłości. I znowu, nic w tej konfiguracji nie mówi o tym, jak zabawna jest ta seria, wykorzystując dziwaczną energię i fizyczność swojej gwiazdy, zamieniając każdy możliwy scenariusz w scenę dzielenia na bok.
Choć liczy tylko 12 odcinków, Lady Dynamite to seria, która przynosi ogromne korzyści, oglądając ją z uporem, pozwalając każdemu dziwnemu rozdziałowi przelać się do innego. Chronologia jest czasami trochę zagmatwana, tylko okres Duluth jest tak naprawdę różny od pozostałych dwóch w jego szaroniebieskich odcieniach i bardziej oderwanym wykonaniu Bamford. Ale nawet podczas dwóch oddzielnych podróży w Hollywood Bamford przedstawia dwie wersje siebie - jedną chętną do zadowolenia, wiązkę nerwów, która może faktycznie eksplodować pod presją jej rozwijającej się kariery i zaangażowania społecznego, drugą bardziej pewną siebie, choć wciąż bardzo niespokojną. kobieta próbująca odzyskać siły pośród własnej niepewności. W finale „Enter the Super Grisham”,te równoległe ramy czasowe zbiegają się, aby wyjaśnić, w jaki sposób Maria znalazła się zarówno w szpitalu, jak iz powrotem w Hollywood po awarii.
Lady Dynamite nigdy nie przestaje być komedią przede wszystkim, nawet gdy zanurza się w osobistej głębi choroby psychicznej Bamforda. W scenach w Duluth, w których Maria jest na absolutnie najniższym poziomie, żarty nie pochodzą z wyśmiewania jej cierpienia, ale raczej ludzi wokół niej i ich niezdolności do traktowania depresji Marii jako prawdziwej choroby. To głupcy, nie Maria. Jednak w przeszłości Maria bardzo udaje głupka, którego trzy nazbyt natrętne i agresywne Karen Grishams (jej agentka, agentka nieruchomości i trener życiowy) zmusiły do poświęcenia swojego zdrowego rozsądku na rzecz pracy.
Prowadzi to do wręcz halucynogennego załamania w finale, w którym Maria (prawdopodobnie) wyobraża sobie trzech Karenów łączących się w jedną świnkę morską - Super Grisham - co zachęca Marię do wykorzystania jej przemówienia na korporacyjnej liście kontrolnej, aby skarżyć się przeciwko firmie i jej praktykom. Robiąc to, Mark McGrath z Sugar Ray, celebryta imprezy, próbuje odciągnąć Marię od mikrofonu, kiedy uderza piosenkarza, powodując, że zrzuca ze sceny na wózku inwalidzkim CEO listy kontrolnej, zabijając go. To jest moment jej całkowitego załamania, który odsyła ją z powrotem do domu i na poważne leczenie. Ale w Lady Dynamite scena nie jest ponura, raczej triumfuje w tym, jak Maria to sobie wyobraża, a McGrath przekształca się w gigantycznego potwora z kostki cukru, z którym walczy, gdy ona sama staje się odzianą w lateks,zamaskowany bohater prosto z japońskiego serialu o superbohaterach (pomyśl o Power Rangers).
Surrealizm to sposób, w jaki Lady Dynamite jest w stanie rozmawiać o chorobie psychicznej w beztroski, ale nigdy beztroski sposób. Choroba i jej skutki dla Marii są poważne, ale to, w jaki sposób serial przedstawia epizody maniakalne, może być naprawdę dziwaczne, pozostawiając widzom, aby dowiedzieć się, co jest prawdziwe, a co nie. I nigdzie nie jest to bardziej widoczne niż w interakcji Marii z jej mopsami: Blossom, Blueberry i Bert. Wraz z rozwojem serii mopsy Marii stają się coraz bardziej znaczące, służą jako powiernicy i udzielają rad - coś, co jest możliwe tylko dlatego, że mówią.
Przynajmniej Maria wyobraża sobie, że mogą, ale jeszcze dziwniejsze i trudniejsze do wyjaśnienia jest to, jak inni rozmawiają również z jej mopsami. W Duluth Blossom wraca z martwych i serenaduje Marię w schronisku dla zwierząt; łatwo możemy założyć, że tylko Maria to widzi, ale kiedy w Teraźniejszości Bert otwiera drzwi i rozmawia (nie mniej z niemieckim akcentem) z nowym chłopakiem Marii, Scottem, nie jest jasne, co się naprawdę dzieje. Nigdy nie kwestionowanie absurdu jest kluczem w tych momentach, skupiając się bardziej na tym, co przedstawiają te surrealistyczne sceny. A w przypadku mopsów jest to kluczowa rola, jaką odgrywają nie tylko w życiu Marii, ale także w jej wyzdrowieniu, o czym może zaświadczyć każdy właściciel zwierzęcia.
Lady Dynamite nie boi się robić rzeczy dziwnych, stawiać swoją bohaterkę w całkowicie absurdalnych sytuacjach i pozwalać, by sprawy toczyły się tak nieprawdopodobnie, jak to tylko możliwe. Jest humor, jest serce, ale najważniejsze jest szczerość w przedstawianiu choroby psychicznej jako normalnej części każdego życia.
Lady Dynamite sezon 1 jest już dostępny do streamowania na Netflix.