(To jest recenzja sezonu 3 Sherlocka, odcinek 3. Zawiera SPOILERY.)
-
Po dość powolnym początku sezonu (i środku) z satysfakcją mogę ogłosić, że finał sezonu Sherlocka zdecydowanie powraca. Dowcip i humor Stevena Moffata i Marka Gatissa są na najwyższym poziomie, gdy John i Sherlock próbują wyważyć więcej niż jednego klienta spod buta szantażu, ale to, co naprawdę łączy „Jego ostatnią przysięgę”, to wprowadzenie nowego złoczyńcy: Charles Augustus Magnussen.
Lars Mikkelsen wciela się w mrożący krew w żyłach, pokręcony i genialnie odrażający zwrot jako Magnussen: potentat medialny, „Napoleon szantażu” i jedyny człowiek, którego Sherlock kiedykolwiek naprawdę nienawidził. Magnussen zbudował fortunę i przerażającą ilość mocy dzięki swojemu talentowi do lokalizowania punktów nacisku ludzi, a gdy zaczyna się „Ostatnia przysięga”, Sherlock celowo stawia się na linii ognia Magnussena, aby się do niego zbliżyć.
To grzeczny sposób na powiedzenie, że John po krótkiej rozłące z najlepszym przyjacielem znajduje go rozbitego w klapie i wyglądającego trochę gorzej. Uzależnienie Sherlocka od narkotyków było wspominane w poprzednich sezonach i jest zarówno zaskakujące, jak i trochę niepokojące, gdy widzę, jak celowo nawraca ze względu na przypadek. Nie ma jednak czasu na dwunastostopniowe spotkania, ponieważ próba włamania się do biura Magnussena i kradzieży dokumentów szantażu stawia Sherlocka twarzą w twarz z nieprzyjemną prawdą: Mary Watson, z domu Morstan, jest w rzeczywistości byłym zabójcą, który okłamał John od dnia, w którym go poznała.
Na początku wydawało się to wyraźnie „wyjściem” z małżeństwa Johna i wyzwań, jakie mogło stanowić dla jego hobby związanego z walką z przestępczością, ale zamiast całkowitego usunięcia Mary, okazuje się, że jest to dość genialny sposób na pogodzenie dwóch aspektów życia Johna. To, że John zabiera Mary z powrotem po tym, jak dowiedziała się, że postrzeliła jego najlepszego przyjaciela, jest bardzo trudną pigułką do przełknięcia dla widzów, ale między pisaniem a występami Martina Freemana i Amandy Abbington ta delikatna kwestia jest rozwiązana w przekonujący sposób.
Trudno też być wściekłym na Mary, kiedy Charles Augustus Magnussen kręci się w pobliżu i sprawia, że wszyscy inni na świecie wydają się milsi w porównaniu. Występ Mikkelsena jest naprawdę fascynujący, zarówno skromny, jak i szokująco paskudny, a Magnussen czuje się pod każdym względem jak godna folia dla Sherlocka: surowe wcielenie tego, do czego podobne prezenty mogły zostać użyte w różnych rękach.
W rzeczywistości jedyną rzeczą, która rozczarowuje Magnussena, jest jego śmierć, która wydawała się trochę niezgodna z klimatem i rodzi pytanie, dlaczego żaden z ochroniarzy szantażysty nie zadał sobie trudu, aby sprawdzić, czy któryś z jego gości ma broń. Zatrudnianie amatorskiego pracownika ochrony to fałszywa ekonomia, dzieciaki.
Chociaż wprowadzenie takiego nikczemnego złoczyńcy i fabuły o wysoką stawkę może zostawić mniej czasu na niektóre z zabawnych momentów postaci, w które pisarze pozwolili sobie w ostatnich dwóch odcinkach, `` Jego ostatnia przysięga '' ujawnia znacznie więcej na temat jego głównego graczy niż wycieczka do pubu lub gra Operation mogłaby zrobić. Oczywiście, HUD Magnussena w stylu Terminatora, który wyświetla łyse szczegóły o każdym, kogo spotyka, gra w to, ale najciekawsze ze wszystkiego jest ustalenie, jaki jest punkt nacisku wszystkich i jak reagują na to, że go pstrykną.
„His Last Vow” to niewątpliwie najlepszy odcinek tego sezonu i niektórzy mogą uznać go za najlepszy jak dotąd odcinek serialu. Zamiłowanie Moffata do nieco przesadnego melodramatu jest łagodzone przez zdrową dawkę wytrawnego dowcipu i występy znakomitej obsady Sherlocka, i pomimo niektórych szokujących wydarzeń, które mają miejsce, odcinek nadal jest dobrze uziemiony.
Jeśli chodzi o zakończenie … cóż, musieliśmy mieć o czym porozmawiać, czekając na sezon 4.
_______________________________________________________________________
Sherlock sezon 3 ma premierę w PBS z „The Empty Hearse” w niedzielę 19 stycznia.