Poza ogłoszeniem, że jest godnym następcą Battlestar Galactica, sezon 1 Syfy's The Expanse dostarczył futurystyczny dramat, który poważnie potraktował swój gatunek i nieodłączne koncepcje, tworząc rodzaj adaptacji książki na telewizor, który jest atrakcyjny dla nowicjuszy. ale z pewnością zadowoli fanów materiału źródłowego. Łącząc twarde science fiction z niezbyt subtelnymi akcentami neo noir, seria wniosła realizm graficzny i poczucie ugruntowania do swojej ogromnej historii.
Na podstawie powieści Jamesa SA Coreya The Expanse dostarcza narracji, która jest dobra
ekspansywny. Setki lat w przyszłości ludzkość nie tylko zbadała, ale i skolonizowała Układ Słoneczny. Mars to niezależna potęga militarna balansująca na krawędzi wojny z Ziemią. W międzyczasie woda i tlen stały się towarami cennymi jak złoto i srebro. Pośród zgiełku wielu politycznych machinacji, sezon 1 również odkrył tajemnicę. W istocie zaginiona młoda kobieta i policyjny detektyw Josephus Miller (Thomas Jane) - o złej reputacji ma za zadanie ją znaleźć. W tym samym czasie lodowiec jest ofiarą niesprowokowanego ataku, a pozostali przy życiu członkowie jego załogi - w tym Steve Strait, Domnique Tipper, Cas Anvar i Wes Chatham - zostają nieświadomie uwikłani w potężny spisek obejmujący pierwszy kontakt ludzkości z obcy (lub „pozasłoneczna protomolekuła”) organizm, który naturalnie jest postrzegany zarówno jako potencjalna broń, jak i strzał w poprzek łuku przez pewne moce. Ponownie fabuła serialu jest ekspansywna.
Sezon 2 rozpoczyna się w obolałej paranoi i skrajnym napięciu po finale pierwszego sezonu. Różne frakcje wciąż walczą o własne interesy. Mars przygotowuje się do konfliktu; Ziemia jest uwikłana w polityczne kłótnie dotyczące domniemanej agresji ze strony Czerwonej Planety i nadrzędnego spisku kilku przywódców, którzy chcą rozpocząć wojnę; a OPA (Outer Planets Alliance), kierowane przez Freda Johnsona z Chada L. Colemana, poczyni postępy w celowym wprowadzeniu protomolekuły na stację kosmiczną Eros w ramach kontrolowanego eksperymentu, który pochłonął tysiące istnień ludzkich.
Z tak gęstą narracją, seria mądrze porusza się, aby nieco poprawić sytuację i połączyć więcej jej historii. Najważniejszym z nich jest skaliste przejście Millera z twardo gotowanego detektywa do członka załogi na pokładzie przywłaszczonego marsjańskiego statku bojowego kierowanego przez Jima Holdena z Cieśniny. Połączenie dwóch kluczowych wątków postaci daje serialowi więcej czasu na poruszanie się po Układzie Słonecznym, skupiając się na manewrach zastępcy podsekretarza zarządu ONZ, Chrisjena Avasarali (Shohreh Aghdashloo), który werbuje Coytera Nicka Tarabay były szpieg, który zgodził się pomóc zdemaskować konspiracyjne wydarzenia w rządzie Ziemi. Pokój jest również przeznaczony dla Marsjanina Roberty „Bobbie”Draper (Frankie Adams) i jej oddział przygotowują się do walki z Ziemią i ochrony interesów marsjańskiej planety w całym Układzie Słonecznym.
Takie dodatki do obsady i nadrzędne wątki pomagają The Expanse skupić swoją narrację, zawężając ją tak, aby odejść od czasami izolowanej natury różnych wątków fabularnych sezonu 1. W efekcie sezon 2 ma na celu ograniczenie tytułowego rozmiaru serii. Wysiłek się opłaca w premierze sezonu, która wciąż udaje się utrzymać liczbę talerzy na poziomie Gry o tron, ale także, podobnie jak w tej serii, znajduje więcej czasu na interakcje międzyludzkie. Ta eksploracja relacji międzyludzkich i motywacji zwiększa zasięg i głębię serii z punktu widzenia postaci i zapobiega pochłonięciu jej w całości przez rozbudowaną fabułę. Przykład: impet gwałtownego starcia Millera z pozornie brutalnym (ale nawet on ma warstwy) Amos jest dosłownie zastawiony, robiąc miejsce na rozmowę w porze kolacji,ze wszystkich rzeczy niedobór prawdziwego sera.
Może brakować libidynowej przyprawy schadzki Jima i Naomi, ale budowanie świata z tak specyficznego punktu widzenia postaci sprawia, że świat jest bardziej poznawalny dla publiczności. The Expanse wykorzystuje znane tropy science-fiction - w dyskusji skupiającej się na serze są elementy wszystkiego, od syntetycznego białka Matrixa po hodowaną w kadziach wołowinę Neuromancera - ale u podstaw sceny z powodzeniem odkrywa coś wspólnego dla wszystkich ludzi: przyjemność i komfort czerpany z nabywania i doświadczania tego, czego normalnie brakuje. The Expanse może doprowadzić to do niemal farsowej skrajności - ser jest nadzorowany jak narkotyki - ale takie dystopijne przykłady nadają chwili i tchną życie w pozornie prorocze okoliczności bohaterów.
Choć do czasu dwugodzinnej premiery wciąż był to tylko szkic, Marine Gunnery Sgt. Draper - być może nawiązanie do absolwentów Mad Men Jareda Harrisa i pisarza Robina Veitha - służy do kolorowania marsjańskich doświadczeń w interesujący sposób. Z powodu trwającego konfliktu z Ziemią Mars musiał cofnąć swoje terraformowanie o prawie 100 lat, co Draper podsumowuje konsekwencje, mówiąc, że walczący poświęcili swoją szansę zobaczenia przyszłości Czerwonej Planety, aby działać jako trybiki w wielkiej maszynie, która jest jego prezentem wypełnionym tarciem. Draper nie miała jeszcze interakcji z żadną inną ważną postacią, ale to zawężone skupienie się na jej punkcie widzenia sprawia, że jest mile widzianym dodatkiem do serii.
Myśląc o mniejszych wymiarach i zawężając zakres pod pewnymi względami, The Expanse staje się bardziej wyrafinowaną serią, a jej postacie są w pełni ukształtowane. Jak większość dobrego science-fiction, The Expanse jest zarówno solidną formą eskapistycznej rozrywki, jak i czasami niesamowicie dokładnym odzwierciedleniem współczesności. Dotykanie wszystkiego, od nierówności społeczno-ekonomicznych po korupcję rządową i dyskryminację ze względu na miejsce pochodzenia osoby (lub planety), nadaje serialowi i jego fabułom pożądaną wagę, co nie jest łatwym zadaniem, biorąc pod uwagę, jak często są zawieszone w stanie nieważkości. To wszystko składa się na jeden z najlepszych obecnie programów science-fiction w telewizji.
Kolejny:
The Expanse będzie kontynuowane w następną środę z „Static” o 22:00 na Syfy.