Netflix Mindhunter to skutecznie niepokojący dramat, który oferuje atrakcyjne metodyczne i odmienne podejście do typowej procedury policyjnej.
Minęły trzy lata, odkąd ostatni projekt Davida Finchera był w kinach. To była Gone Girl, uderzająca adaptacja powieści Gillian Flynn pod tym samym tytułem przez Finchera. Od tego czasu reżyser pracował nad stworzeniem dwóch projektów telewizyjnych, Utopii (ponownie z Flynnem) i teledysku do komedii Video Synchronicity, z których oba były w HBO, dopóki nie okazały się donikąd. Po tym Fincher powrócił na swoje znane tupanie - zarówno w Netflix, gdzie był producentem wykonawczym wieloletniego House of Cards, jak i do królestwa serialu o mordercy, w który zagłębił się w filmach takich jak Siedem, Dziewczyna ze smokiem. Tattoo, oraz Zodiac, który może być jego najlepszym filmem - by ożywić metodycznego i wspaniale wyglądającego Mindhuntera.
Seria, oparta na literaturze faktu Mind Hunter: Inside the FBI's Elite Serial Crime Unit autorstwa Marka Olshakera i Johna E. Douglasa, rzuca wyzwanie typowej formule seryjnego mordercy, w dużej mierze odwracając jego uwagę od obserwowania rozwoju śledztwa i zamiast tego skupia swoją energię na próbie zrozumienia psychopatii i umysłów tych, którzy zabijają z nadzieją, że ten wgląd pomoże zapobiec przyszłym utratom życia. Umiejscowiony w późnych latach siedemdziesiątych Mindhunter rozwija się we wczesnych latach wyprawy FBI Behavioural Sciences w psychologię kryminalną i rodzącą się dziedzinę profilowania, szczególnie jeśli chodzi o badanie seryjnych morderców - lub „sekwencyjnych morderców”, jak początkowo nazywa. Choć zapowiadany jako dramat seryjnego mordercy,seria nie jest w żaden sposób standardowym thrillerem w kotku i myszce, który jest typowy dla tego gatunku, a zamiast tego jest szczegółową eksploracją pewnych bardzo niepokojących linii badawczych i lodowatej biurokracji, która może utrudniać postęp innowacji, zwłaszcza gdy idzie ona przeciwko co jest powszechnie uważane za przyjętą praktykę.
Powiązane: Wszystko, co musisz wiedzieć o Mindhunter Davida Finchera
Znaczna część dramatu pochodzi z prób Holdena Forda (Jonathan Groff) i jego partnera Billa Tencha (Holt McCallany), aby zrozumieć osoby, z którymi rozmawiają, a ponieważ serial nie może po prostu składać się z dwóch facetów nagrywających ich dyskusje w serialu. zabójcy, czasem ścigający. Ale nacisk nie kładzie się na chwytanie nieuchwytnych zabójców, ale na dążenie do zrozumienia i dążenie do zmiany praktyk systemu, który pod wieloma względami stał się przestarzały w swoich technikach i pozostaje w ciemności, jeśli chodzi o zrozumienie wyjątkowej marki. przestępcy, którego ściganiem jest jego zadanie. Rezultatem jest więc procedura policyjna, która dotyczy zmiany procedury.
Oglądając dwa pierwsze odcinki wyreżyserowane przez Finchera, możesz zobaczyć, co przyciągnęło go do materiału. Nawet po tym, jak Fincher wręcza stery reżyserskie Asifowi Kapadii, Tobiaszowi Lindholmowi i Andrew Douglasowi (przed powrotem do steru dwóch ostatnich odcinków 10-odcinkowego sezonu), Mindhunter łączy silny związek ze swoim prawdziwym filmem kryminalnym z 2007 roku. Pod wieloma względami Mindhunter wydaje się, że mógł to być Zodiac: The Television Series. Ale zamiast fabularyzować przerażającą prawdziwą historię, która porwała cały naród, jest to seria o wiele bardziej przylegająca do prawdy, która wykorzystuje stopień, w jakim jej główni bohaterowie - w tym Anna Torv Fringe'a jako dr Wendy Carr - są oparte na prawdziwych ludziach, ale z różne nazwy, nadając serii nieco więcej swobody w eksploracji wnętrz ich życia.
Jak każdy dobry dramat o policjantach, Mindhunters chce pokazać, w jaki sposób makabryczne szczegóły pracy zaczynają wpływać na ludzi, którzy ich pracują. W tym przypadku jest trochę inaczej, ponieważ Ford i Tench nie są jak Marty Hart i Rust Cohle; nie przeżywają ani jednej sprawy o morderstwo w każdej chwili na jawie. Zamiast tego poddają się dyskusji na temat przestępstwa i jego motywacji długo po fakcie. Ich pierwszym tematem jest Ed Kemper (Cameron Britton), seryjny morderca z prawdziwego życia, który zamordował kilka młodych kobiet (lub „koedukacji”) na początku lat 70., a którego fascynacja pracą i autorytetem policji sprawiła, że był zadziwiająco przyjemny i prawdopodobnie temat nadchodzącego wywiadu. W ciągu pierwszych trzech odcinków Mindhunterowi udaje się stworzyć intrygującą historię o Fordzie i Tenchu.rozwijający się związek z trudnościami w przekonaniu FBI do zatwierdzenia ich badań. Wszystko to rozwija się, jednocześnie odkrywając, w jaki sposób ich podejście i stosunkowo różne poziomy empatii tworzą niekonwencjonalne, ale zaskakująco udane relacje w pracy.
Ale seria zajmuje trochę czasu i traktuje ten czas poważnie. Podobnie jak Zodiac, ci, którzy spodziewają się karkołomnego dramatu gliniarza, będą bardzo rozczarowani. Ale dla tych, którzy szukają czegoś, co jest zarówno wspaniałe, jak i różni się od zwykłej serii o seryjnych mordercach, prawdopodobnie trafiłeś we właściwe miejsce. Mindhunter jest celowo poruszany, ale nigdy nie jest nudny ani bezwładny. Długie segmenty spędza się na obserwowaniu agentów omawiających zalety tego, co badają i badają, a równie długie segmenty spędza się na słuchaniu morderców, którzy próbują wyjaśnić, dlaczego zrobili to, co zrobili. Przez większość czasu jest to nieprzyjemny materiał i nie będziesz się mylił, martwiąc się, że seria może przechylić się i gloryfikować jej rzeczywiste tematy i ich zbrodnie. Na szczęście tak nie jest, ponieważ empatia okazana przez Groffas Forda często łagodzi słabo zawoalowana wstręt McCallany'ego i ich wzajemne zapewnienia, że jest to niezbędny środek do osiągnięcia celu.
W miarę rozmyślnie toczących się w tempie prestiżowych dramatów, taki dostarczony przez Davida Finchera zawsze będzie mile widziany. Ze względu na swoją tematykę i skrupulatną realizację, Mindhunter nie zadowoli wszystkich, ale dla tych, którzy chcą wyjść poza normy typowej procedury policyjnej, będzie to satysfakcjonujący zegarek.
Mindhunter sezon 1 jest dostępny w całości na Netflix.